کتاب «به امین بگو دوستش دارم» به قلم مریم راهی در سال ١٣٩٩ در ۳۲۴صفحه توسط نشر نیستان وارد بازار کتاب شد. این کتاب که تا به امروز به چاپ دوم نیز رسیده است، داستانی از صدر اسلام را در سبک مستند روایی ـ تاریخی بیان می‎کند. داستانی در چهار فصل از زبان چهار شخصیت بزرگ تاریخ اسلام؛ حضرت عبدالمطلب، حضرت ابوطالب، حضرت حمزه و حضرت جعفر علیهم‎السلام؛ که همه این روایت‎ها با محوریت پیامبر خاتم به مخاطب عرضه می‎شود. این کتاب با خواب جد رسول خدا حضرت عبدالمطلب شروع می‎شود و سپس به وقایع شهر مکه و شخصیت‌های نزدیک به رسول خدا در طول ۸۵ سال می‎پردازد. این روایت، قبل از ولادت رسول خدا و حتی قبل از ولادت پدر بزرگوار ایشان در مکه شروع می‌شود؛ و تا دوره نوجوانی پیامبر ادامه پیدا می‌کند.
چیزی که در این کتاب علاوه بر نثر روان و شیوای آن نمود دارد، پژوهش بی‎نظیر نویسنده در اتفاق‌ها و شخصیت‎های تاریخی است؛ به‎گونه‎ای که مخاطب با زوایای جدیدی از حوادث آن زمان آشنا می‎شود. مریم راهی در این اثر، در عین پرداختن به آداب و رسوم آن زمان و اشاره دقیق به اسامی و مکان‎ها، زبانی را برای روایت انتخاب کرده است که از نثر سخت و پرتکلف خبری نیست. زبانی که هم حق مطلب را در شناختن دوره داستانی رعایت کرده و هم شیوا و رسا است.
این نویسنده توانا، در پرداخت شخصیت‎ها نیز چیره‎دستی به خرج داده؛ و به‎گونه‎ای عمل کرده است که مخاطب در عین آشنایی قبلی که با بزرگان دین دارد با وجوه متفاوت‎تری از شخصیت آنان در این اثر روبه‎رو می‎شود. ما در این کتاب با شخصیت‎ها و حوادث متعددی روبه‎رو هستیم که در عین این که با تعلیق زیادی همراه هستند اما مخاطب را جا نمی‎گذارند.
مریم راهی نویسنده‎ای است که در کارنامه‎اش داستان‎های موفقی با مضمون اجتماعی و آیینی دارد؛ اما قدرت قلم این نویسنده در آثار تاریخی و آیینی جلوه دیگری دارد.

بخش‎هایی از این کتاب:
نگاهی می‎اندازم به قربانگاه؛ و سپس به چاه زمزم. در خوابم هاجر دوید واسماعیل؛ من دویدم و هاجر. سپس آب از زمین جوشید. اما من هنوز تشنه‎ام. خداوندا! می‎خواهی ایمان من را بسنجی؟ من چه هستم جز بنده‎ای که آرزومند اطاعت؟
ام‎جمیل دور شده است که شفا را آهسته کنار می‎زنم و سمت چاه می‎روم. دلو را پایین می‎اندازم و پرقدرت بالا می‏کشم. بر یک کرسی سنگی، مجمعه‎ای گذاشته‎اند و پیاله‏‌هایی. دست دراز می‎کنم و پیاله‏‌ای از داخل مجمعه برمی‎دارم و دلو را کج می‎کنم. آب از پیاله سرازیر می‎شود. پیاله را بالا می‎برم؛ یک‎نفس سر می‎کشم و بازدمم را عمیق بیرون می‎دهم.
تمام پیاله‎ها را پر می‎کنم و نگاهی می‎اندازم به پسرانم؛ که یعنی شما نیز بنوشید!
قریشیان حلقه زده‎اند گرد ما ده تن. گفته‎ام عباس و حمزه را به قربانگاه نیاورند. عده‎ای بر بلندی‏ها ایستاده‎اند و عده‎ای نیز بر شترها نشسته‎اند…
(تهیه و تنظیم: مریم دوست محمدیان)