جستار “مثل زهرا پای حق می‌ایستیم”

به قلم محدثه قاسم‌پور

درست نفهمیدم چرا وسط این همه کار مریض شدم. افتاده بودم توی جا و توان بلند شدن نداشتم. حس می‌کردم ویروس با کفش‌هایش روی تک‌تک سلول‌های بدنم لگد کرده و پایش را سفت کوبیده به گلو و کمرم.

چندبار با خودم مرور کردم خدایا، به مسئول برنامه خبر بدهم که نیستم. ولی هی اشک حلقه می‌زد که مسئول برنامه خبر دارد، خودش هم بدن‌ش درد می‌کند.

از یک ماه قبل، آماده کردن دکور شهادت حضرت زهرا با گروه ما بود. قرار بود شش تا هیات دانش‌آموزی روز شهادت از تهران و کرج یک‌جا جمع شویم و دور هم عزاداری کنیم.‌ برنامه‌‌ای که سالی یکبار برگزار می‌شود و امید بچه‌ها به همین شکوه و جمع شدن‌ کنار بزرگترهاست.‌

این یک ماه هرچه سایت دکور و کتیبه هیات بوده را بالا و پایین کرده بودم. کلی طرح و ایده ریخته بود توی ذهنم. هی سبک و سنگین کردم که با پول کم بهترین خروجی را داشته باشیم.

آخرش رسیدم به یک طرح کلاژ که عاشق‌ش شدم و بدی ماجرا همین‌جاست که وقتی عاشق چیزی باشم دیگر زیبای هیچ طرحی را نمی‌بینم.

کلاژ بر‌خلاف نظر من، به عقیده خادمین گروه فرهنگی بچه‌گانه بود و مناسب شهادت نبود. مجبور شدم پا روی جگرم بگذارم و چون اصل بر کار گروهی‌ست نظر جمع را قبول کنم.

جلوتر رفتیم و رسیدیم به اینکه فاطمیه امسال باید *مثل حضرت زهرا پای حق بایستیم.* پیشنهاد تم چفیه فلسطینی را دادم و کتیبه‌ی قشنگی را هماهنگ کردم، اما این‌بار هم بچه‌ها با تعجب به کتیبه نگاه کردند. یکی از بچه‌ها پیام داد؛ *چرا فلسطین را قاطی فاطمیه می‌کنید؟!* اجازه بدهید حداقل فاطمیه برای ما بماند؟!

اسم مارپیچ سکوت را شاید شنیده باشید. انسان‌ها گاهی وقت‌ها به مرحله‌ای می‌رسند که نسبت به اتفاق‌های دور و اطراف‌شان حرف دارند، ولی ساکت‌اند. گاهی از ترس و گاهی برای حفظ آبرو. خودم هم بارها افتاده‌ام داخل این مارپیچ پیچ در پیچ سکوت.

آن روز‌ها که صاحب برنامه سخت از این پهلو به آن پهلو می‌شد، عده‌ای بد کردند ولی اکثریت بد نبودند، فقط ساکت بودند.

کربلای دیروز و فلسطین امروز هم ماجرا همین جنایت عده‌ای قلیل و سکوت عده‌ای کثیر بود.

نمی‌شد به دختر نوجوانی که عاشق فاطمیه است این همه بنویسم که فاطمیه یعنی ایستادن پای حق و طرف درست تاریخ امسال ایستادن کنار فلسطین است.

سعی کردم کمی نرم که نه سیخ بسوزد و نه کباب ماجرا را مدیریت کنم.

کتیبه فلسطینی را گذاشتیم دم ورودی، از عزادارها خواستیم هر کدام یک عکس سه در چهار و یک چفیه همراه داشته باشند.

یک کتیبه زیبا که مرسوم هرساله‌ی فاطمیه‌هاست را هم گذاشتیم برای پشت سخنران.

۴۰۰ تا هم استیکر نقشه فلسطین و پرچم فلسطین خریدیم برای چسباندن روی گوشی بچه‌ها. با شک که نوجوان امروزی نقشه فلسطین روی گوشی‌اش که عزیزترین دارایی اوست می‌چسباند؟!

اول دوست داشتیم برای همه چفیه بخریم، یا خطبه فدک ولی به لطف گرانی و خودجوش بودن مجموعه‌ی دخترانه ما نشد از استیکر گوشی فراتر برویم.

دوستم که اشتیاقم به طرح کلاژ را دید پیشنهاد داد که طرح را خواهر نوجوان‌‌اش نقاشی کند و روی بوم داخل مراسم قرار بدهیم. انگار روی ابرها بودم.

مراسم ما هم‌زمان سه تا طرح داشت؛ یک تصویر کلاژ، چفیه فلسطینی و یک کتیبه زیبا.

حالا همه چیز آمده بود. جز بدن ویروس گرفته خودم که نای هیچ کاری را نداشت.

مامان دوباره دست به تسبیح شد که این جسم توی رختخواب افتاده را خادم حضرت زهرا کند و همیشه صلوات‌های مامان مرده را زنده می‌کند و کرد.

صبح که زد، رسیدیم محل برنامه. دوستم همه‌ی کارها را یک تنه انجام داد. از سیاه پوش کردن حسینیه تا چیدن سن، صندلی سخنران و دکور مراسم. نزدیک ظهر بود که دوست دیگرم که از وسط مراسم ختم عمویش رسیده بود، سرعت کار را چند برابر کرد.

بعد شش ساعت کار کردن حالا وقت این بود که دخترهای نوجوان برسند و ببینیم که واکنش‌شان به این طرح ترکیبی چیست؟!

بعضی‌ها عکس سه در چهار داشتند، با سوزن سپردم که خودشان بزنند زیر کتیبه‌ی *(مثل زهرا پای حق می‌ایستیم)* علت‌ش را می‌پرسیدند. گفتم: هر کدام که عکس می‌چسبانید یعنی مثل شعار روی کتیبه اهل افتادن توی مارپیچ سکوت نیستید.

دور میزی که برچسب‌های گوشی چیده شده بود، داغه داغ بود، بچه‌ها با تیپ‌های عجیب و غریب روی قاب فانتزی گوشی، برچسب فلسطین می‌زدند.

نقاشی کلاژ روی سن هم حسابی توی چشم بود و کتیبه فاطمه‌الزهرا دل هرکس که داخل می‌آمد را لابه‌لای گل‌های مخمل‌ش فرو می‌برد. انگار آدم را می‌برد داخل گل‌های لباس مخملی مادر.

سخنرانی که شروع شد نشستم پای بحث، استاد از سکوت حرف می‌زد از ایستادن مادر با جسم نیمه‌جان پای حق… از قصه‌ی غریب این مارپیچ سهمگین…

و من به این جمعیت نوجوان‌های دیروز و امروز نگاه می‌کردم که شاید بعضی‌های‌شان توی کوچه و خیابان شبیه ما نباشند اما ساکت هم نیستند؛ *مثل زهرا پای حق می‌ایستند.*