معرفی مختصری از نیما یوشیج، به قلم مائده علیزاده

به مناسبت زادروز نیمایوشیج

علی اسفندیاری یا همان نیما یوشیج در 21 آبان ماه سال 1276 ه ش در روستای یوشع به دنیا آمد. وقتی یازده سال داشت، همراه خانواده خود به تهران نقل مکان کرد. ابتدا در دبستان حیات جاوید و سپس در مدرسه سن لویی درس خواند. نظام وفا، شاعر معروف، همان زمان معلم آن مدرسه بود. او با شناختن نیما او را تشویق به شعر گفتن کرد. بعد از بیدار شدن اشتیاق شعر در نیما، اولین شعرش را در سن 23 سالگی به اسم قصه رنگ پریده نوشت.

او در سال 1300 ه ش تصمیم گرفت، اسم خود را به نیما تغییر دهد.  نیما در زبان تبری به معنی کمان بزرگ است. پس از سرودن شعر افسانه، شعرهایش را با نام نیما امضا می‌کرد. نیما به خاطر ارادتی که به نظام وفا داشت، شعر افسانه را با امضای اسم خود به او هدیه داد.

شعر بلند افسانه، آغاز شعر نو در زبان فارسی بود. بعد از چاپ شدن این شعر، برخی از شاعران سبک کهن، مانند ملک الشعرای بهار و مهدی حمیدی او را مورد انتقاد قرار دادند. نیما با سبک شعر  نو ادبیات ایران که مدتی درگیر تکرار و دنباله روی شده بود، جان دوباره بخشید.

یوشیج در سن 23 سالگی به استخدام وزارت مالیه در آمد. بعد از دو سال، برای مبارزه با حکومت قاجار، اسلحه تهیه کرد تا به میرزا کوچک خان بپیوندد؛ اما بعدها منصرف شد.

وی فعالیت‌های مطبوعاتی خود را در کنار شخصیت‌هایی مثل محمد ضیا هشترودی، عبدالحسین نوشین و صادق هدایت شروع کرد. او شعرهای غراب و ققنوس و مقاله ی بلند ارزش احساسات در زندگی هنرپیشگان  را به چاپ رساند.

پدر شعر نو در سال 1305 ه ش با عالیه جهانگیری ازدواج کرد. بعد از گذشت شانزده سال صاحب پسری به اسم شراگم شد. یوشیج به بیماری ذات الریه مبتلا شد به همین خاطر به تهران رفت تا بهبودی پیدا کند؛ ولی او سرانجام در سیزدهم دی سال 1338 ه ش در سن 62 سالگی از دنیا رفت. وی ابتدا در امام زاده عبدالله شهرری به خاک سپرده شد اما وصیت کرده بود در زادگاهش آرام گیرد. برای همین او را در 137۲ در حیاط خانه خود و کنار خواهرش بهجت الزمان اسفندیاری به خاک سپردند.