به گزارش باشگاه خبرنگاران پویا، دومین دورهمی کتاب کانون ادبی «بانوی فرهنگ» به نقد و بررسی کتاب “یوما” نوشته مریم راهی عصر روز گذشته با حضور نویسنده و جمعی از نویسندگان و منتقدان ادبی، در محل فرهنگسرای انقلاب اسلامی برگزار شد.

این نشست با حضور مریم راهی، نویسنده رمان یوما، سید علی شجاعی، نویسنده وکارشناس ادبی، سارا عرفانی، نویسنده و کارشناس ادبی و وجیهه سامانی، کارشناس-مجری حضور داشتند.

بیان داستانی تاریخ، یوما را جذاب کرد

در ابتدای این نشست، سامانی درباره نخستین اثر تاریخی مریم راهی گفت: این اثر روایتی داستانی از زندگی حضرت خدیجه(س) مادر حضرت فاطمه(س) برجسته‌ترین بانوی اسلام، است. کتاب 7 فصل دارد که یکی در میان راوی ها حضرت خدیجه(س) و افراد مختلف هستند.

سامانی افزود: در ادبیات داستانی ما با تخیل سر و کار داریم و در تاریخ با واقعیت. زمانی که موضوع در مورد تاریخ مذهبی باشند عده ای مخالف ورود داستان هستند. ولی علاقمندان به کتاب تاریخی صرف اندک هستند. به همین دلیل کتابی با بیان داستانی که تاریخ را روایت کند به ماندگاری تاریخ و خوانا کردن آن کمک می کند. روایت های تاریخی که داستانی بیان شده اند مثل یوما اثر را جذاب تر می کنند.

شجاعی: در رمان تاریخی اجازه نداریم تخیل کنیم

در ادامه نشست سید علی شجاعی، نویسنده و کارشناس ادبی، درباره دسته بندی ادبیات از نظر مضمونی گفت: رمان به دو دسته تخیلی و واقعی تقسیم می شود. در رمان تخیلی ما به ازای معروفی در واقعیت نداریم ولی در دسته واقعی رمان بر اساس بخشی از واقعیت یا شخصیت واقعی نگاشته می شود. در غرب وقتی رمان تاریخی نوشته می شود جاهای خالی تاریخی با تخیل پر می شود ولی در ادبیات داستانی پس از انقلاب، ما اجازه نداریم تخیل کنیم. اینگونه ادبیات نو و جدید است. اینگونه روایت چون آخر داستان مشخص است و هیچگونه تعلیق یا عنصر غافلگیری نداریم هیچ قدم اضافه ای نمی شود در داستان گذاشت. درکتاب یوما، نویسنده تلاش کرده است که کاملا به تاریخ پایبند باشد و در عین حال قصه برای خواننده جذاب.

وی در مورد راوی در رمان «یوما» گفت: برای بیان داستان از راوی‌های گوناگونی استفاده شده،‌ گاهی راوی از نزدیکان و کنیزان حضرت انتخاب شده است‌ گاهی از دوستان و گاهی هم از دشمنان و فصل هایی نیز راوی خود حضرت خدیجه هستند. منِ راوی برای معصوم استفاده نمی شود ولی در این کتاب منِ راوی حس را بیان می کند نه ایده اصلی واقعیت را. قول و فعل از حضرت خدیجه داریم و هر چه در تاریخ از ایشان آمده است در کتاب آمده و خارج از واقعیت نیست.

سید علی شجاعی در مورد تکنیک تعدد راوی ها در این کتاب گفت: وقتی از شکل کلاسیک و قالب راوی سوم شخص فاصله می گیریم امکانات نوشتن خیلی بیشتر می شود. با اضافه شدن هر راوی دنیای جدیدی روی نویسنده باز می شود. در بیان تاریخی با اطلاعات کم از موضوع، می توان جاهای خالی را با راوی های بیشتر و فلاش بک هایی در داستان پر کرد.