نویسنده: مولود توکلی

نخودچی ها را درسته قورت میدهم؛

تخمه های کدو را با پوست؛مثل هر سال همین شب.

کسی نمی گوید: “میمونه سر دلت.نجویده نخور مغز بادومم؛ بده برات دون کنم ننه.”

عکست نشسته روی طاقچه؛ بدون ماسک.

پایم داغ می شود زیر کرسی. کپسول اکسیژنت را هنوز برنداشته اند.