با شنیدن صدا از جا پریدم. خدیجه… خدیجه… یا امّاه…
از همان واژه‌های ابتدایی کتاب، مسحور وجود مبارک صدیقه‌ی طاهره سلام‌الله‌علیها می‌شویم. این‌بار تمام شنیده‌ها، خوانده‌ها و حتی روضه‌ها را در قالب داستان می‌خوانیم و این حجم از تحقیق و مطالعه و  پژوهش‌های نویسنده را تحسین می‌کنیم.
“شرح الف خمیده”، داستان زندگانی حضرت فاطمه زهرا (س) از زمان پیش از تولد تا پس از شهادت را روایت می‌کند.

در فصل‌های مختلف زاویه دید راوی عوض می‌شود و جذابیت نثر را بالاتر می‌برد. نویسنده حین نگارش کتاب، یک تقویم زمانی درست و دقیق دارد و تمام وقایع و اتفاقات صدر اسلام ( در زمان حیات حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها) را تعریف می‌کند.
فضا سازی و شخصیت‌پردازی خوبی دارد. طوری که مثلا تفاوت‌های شخصیتی بین‌ام سلمه و عایشه را خواننده کاملا لمس می‌کند. نویسنده هنرمندانه و دست‌ پر به ماجراهایی همچون غصب فدک و سقیفه پرداخته و اوج شقاوت و حق‌ناپذیری ظالمان را به تصویر کشیده است.
سطر به سطر کتاب مملو از تصاویر پویایی است که نویسنده توسط کلمات آن‌ها را خلق کرده. داستان سراسر عشق است و ایمان.

“شرح الف خمیده”، حقیقی‌ترین و مستندترین داستانی‌ست که تاکنون خوانده‌ام. قبل از این، هرچه از زندگانی حضرت زهرا(س) شنیده بودیم یا پای منابر بود و یا در کتب دینی. اما “شرح الف خمیده”، داستانی مبتنی بر قرآن و منابع دینی دیگر است. داستانی که تلاش‌ها ، مظلومیت‌ها، تنهایی‌ها، عبادت‌ها و عاشقانه‌های زندگی مادر عالمیان را به زیباترین نحو ممکن به تصویر کشیده است.

بریده‌ای از کتاب: هنوز حرف‌هایم به پایان نرسیده بود. دیدم به خواب رفته. یک لحظه ترسیدم. اما فاطمه آرام نفس می‌کشید. با خودم فکر کردم حتما دردش کمتر شده که توانسته بخوابد. صدای کشیدن قلم بر پوستین از اتاق ابوالحسن می‌رسید و نور ضعیفی آستانه‌ی حجره را روشن کرده بود. به بچه‌ها سر زدم. هر چهارتایشان آرام در خواب بودند. در دلم گفتم ” خدا سایه‌ی مادرتان را از سرتان کم نکند.”
صلات صبح از خواب بیدار شدم. فاطمه همچنان نشسته نماز می‌خواند. صدایم کرد.
” اسما! پدرم را در خواب دیدم. روز من به شب نخواهد رسید.”
_ تو را به خدا فاطمه این حرف‌ها…
_ اسما! علی و بچه‌هایم را به تو می‌سپارم…

کتاب “شرح الف خمیده”، توسط لیلا مهدوی در ۲۱۰ صفحه به رشته تحریر درآمده و در سال ۱۴۰۱ با شمارگان هزار نسخه از سوی انتشارات کتابستان معرفت منتشر شده است.

به‌قلم: مریم بهادری