به قلم محبوبه پارساییان

نیمه‌ی شعبان بود؛ شبی که در تقدیرِ زمین، جز طلوعِ حقیقت چیزی رقم نخورده بود. شب، لبریز از رازی مقدس، در آغوش سکوت به تماشای لحظه‌ای ایستاده بود که قرن‌ها موعودش را به انتظار نشسته بود. ستارگان، با نوری کم‌سابقه، درخشش خود را دوچندان کرده بودند و فرشتگان، فوج‌فوج بر زمین فرود می‌آمدند تا بشارت این میلاد مبارک را در گوش هستی زمزمه کنند. نسیم، سرشار از عطر حضور، در لابه‌لای درختان می‌دوید و آسمان، در تب و تاب رخدادی بی‌مانند، سراسر نور و شکوه شده بود.
و ناگاه، لحظه‌ی موعود فرا رسید. زمین، نفسی تازه کشید، زمان برای لحظه‌ای درنگ کرد، و نوری بی‌مانند از دامان نرجس خاتون شکفت. مولودی که انبیا و اولیا نوید آمدنش را داده بودند، چشم به جهان گشود. آخرین حجت خدا، وارث عدالت و حقیقت، خورشیدی که زمین قرن‌ها در حسرت طلوعش سوخته بود، در شب نیمه‌ی شعبان، بر خاک تیره‌ی عالم تابید. آسمان، از شوق این میلاد مقدس، بارانی از نور فرو ریخت و زمین، در شکوه این واقعه‌ی عظیم، به وجد آمد.
اما جهان، تابِ این حقیقت بی‌کران را نداشت. ظلمت، هنوز سایه بر دل‌ها گسترده بود و عدالت، در زنجیرهای جور گرفتار. پس، خورشید در پس پرده‌ی غیبت نهان شد، تا روزی که افقِ حقیقت، پذیرای پرتو درخشانش گردد.
ای آخرین امید بشر! ای که آمدنت، پایان شب‌های بی‌پناهی است! کِی می‌رسی تا زمین، بار دیگر بوی بهشت بگیرد؟ کِی می‌آیی تا محرومان، طعم عدالت را بچشند و گمشدگان، به جاده‌ی هدایت بازگردند؟
ای حجت خدا!کدامین سحر، زمین با طلوع تو از خوابِ بی‌عدالتی برخواهد خاست؟ کدامین روز، چشمان بی‌قرارمان در سپیده‌ی ظهور تو آرام خواهد گرفت؟ سال‌هاست که هر بامداد، چشم‌هایمان را به افق می‌دوزیم و هر شب، با زمزمه‌ی نامت، دلتنگی را تسکین می‌دهیم.
ای وارث پیامبران!زمین، در بندِ ستم اسیر است و زمان، در مدار تکرارِ بی‌عدالتی، خسته و ناتوان می‌چرخد. آه، چه شب‌های درازی که در هجران تو سپری می‌شود و چه دل‌هایی که در آرزوی آمدنت، به اشک می‌نشیند.
ای موعود ازلی!جهان، در عطشِ ظهورت می‌سوزد. بیا که چشمه‌های امید جاری شوند و زمین، از سنگینی ظلم و جهل، رهایی یابد. بیا که آفتاب عدالت، در آسمانِ حقیقت بدرخشد و پژواک صدای تو، نوای رهایی را در گوشِ تاریخ طنین‌انداز کند.
ای محبوبِ پنهان در پسِ پرده‌ی غیبت!آن روز که بیایی، زمین از نو زنده خواهد شد، آسمان درخشان‌تر از همیشه خواهد درخشید، و زمان در برابر شکوه حضورت، سرِ تعظیم فرود خواهد آورد.
اللهم عجل لولیک الفرج!