دانشجویی کردن‌های مادرانه  

به قلم محدثه‌سادات ذریه‌زهرا به مناسبت روز دانشجو

یک:

ساعاتِ اولی بود که روی صندلی‌های سفت و سخت دانشکده­‌مان در مقطع ارشد نشسته بودم. استادی به کلاسمان آمد که از سخت­گیری و بد­اخلاقی شهره آفاق بود. گره ابروان جناب استاد آنقدر کور شده بود که هیچ موقع انتظار نمی‌رفت این استاد بخواهد امتحانِ راحتی بگیرد یا نمره‌ه­ای بذل و غیبتی را اغماض کند.

تا وارد کلاس شد، سریع به سمت میزش رفت و کیفش را درآورد و روی صندلی انداخت. ماژیکی برداشت و خیلی جدی روی تخته عنوان درس و زیر آن اسمش را نوشت. بعد برگشت و گفت: ((شما تازه وارد مقطع ارشد شدید. همین جا باید صبر کنید! اگر ازدواج نکرده‌اید که ازدواج نمی کنید تا این دوسال بگذرد. اگر ازدواج کردید و نامزد هستید و سر خانه و زندگیتان نرفتید که عروسی بی عروسی تا این دو سال بگذرد.

اگر عروسی کرده‌اید و بچه ندارید، بچه بی بچه تا این دوسال بگذرد. اگر یک بچه دارید که بچه دوم بی بچه دوم تا این دوسال بگذرد و همین منوال تا آخر ….))

دو:

ساعت ۵ صبح است و من از دیشب تا به الان به اندازه‌­ی گرم شدن پلک‌هایم برای خواب چرت نزده‌ام و تا الان داشتم برای امتحان پایان ترم استادِ سختگیرِ شهره آفاق می‌خواندم. البته فقط برای امتحان نمی‌خواندم. پسرکم تب داشت و برای پاشویه کردن و درجه تب گذاشتن و شربت تب بر دادن پرستار می‌خواست. ما دانشجویان هر‌چه‌قدر هم حرف گوش کن باشیم تا این دو سال بگذرد؛ اما دندان بچه که حرف گوش نمی‌کند تا این دو سال بگذرد و بعد دربیاید. ای دندان زبان نفهم! صبر می‌کردی و دو سال دیگر که درس مادرش تمام شده بود جوانه می‌زدی دیگر!!!

ساعت ۵ صبح است و من یک مادرِ دانشجوی پرستارم که ظرف‌های داخل سینک و لباس­‌های داخل سبد دادشان بلند شده و مرا برای شسته شدن فرامی‌خوانند و من یک مادر دانشجوی پرستار خانه دارم.

ساعت ۵ صبح است و من در مبارزه تَن به تَن با خوابی که دست از سرم بر نمی‌دارد استکان استکان قهوه می‌خورم و درس می‌خوانم و تب بچه چک می‌کنم و ظرف می‌شویم و خانه تمیز می‌کنم تا این خواب عمیقی که منتظر نفوذ به چشم و گرم کردن پلک و از کار انداختن مغز است را در جای خود بنشانم. خواب است دیگر، آن هم زبان نفهم است. نمی‌­فهمد دو سال باید صبر کند تا من درسم تمام شود و بعد به سراغم بیاید.

سه:

دوسال درس من گذشت.

پسرم دو سال بزرگتر شد.

خودم دو سال پیرتر.

دندان­‌های او یک به یک درآمدند.

موهای سفید من هم همین­طور.

هر دو سفید بودند و هر دو نفهمیدند که من باید دو سال صبر کنم.

چهار:

امروز به مصاحبه دکترا دعوت شدم.

با رتبه خوب.

رزومه­‌ی خوب.

اما!

مشکل مادر بودنم بود که اساتید را مثل استادِ سختگیرِ شهره آفاق نگران می­‌کرد و امتیاز منفی بزرگی برایم به­ حساب می‌آمد. آن‌ها تنها دو سال صبر را کافی نمی‌دانستند، آنها یک عمر صبر را از من می­‌خواستند تا درس بخوانم؛ دکتر شوم؛ استاد دانشگاهشان شوم و به دانشجویانم توصیه کنم من از شما انسانِ دانشجو نمی‌­خواهم! شما همگی ربات بله قربان­گوی تمام وقتی هستید که باید تنها درس بخوانید و صبر کنید!!!

پنج:

امروز شانزدهم آذر سال هزار و چهارصد و سه، روز دانشجوست.

و دوهفته‌­ی دیگر روز مادر.

امروز همه از دانشجو بودنت بَه بَه می­کنند و دو هفته دیگر از مادر بودنت چَه چَه.

امروز اگر بگویی من یک مادر دانشجویم ابرو گره می‌­زنند و می­‌گویند: ((دانشجو را چه به مادری!!!)) و دو هفته دیگر بگویی روی دست می­‌زنند و می‌­گویند: ((واه! مادر را چه به دانشجویی!!!)) و تو که یک مادر دانشجویی برایشان می‌شوی محل اجتماع نقیضین.

کاش تقویمی بود که این دو هفته را روز تجلیل از مادران دانشجو اعلام می­‌کرد.  یک مادرِ دانشجو با هزار و یک کاری که در روز بر سرش تلنبار می­‌شود، درک و همدلی می­‌خواهد.

پس آقای استادِ سخت گیرِ شهره آفاق؛ اطرافیان و دوستان؛ یک مادرِ دانشجوی خانه دارِ پرستارِ آشپزِ معلم، به خودیِ خود در فشار مضاعف نقش­هایش در این زندگی غرق شده است؛ اگر اجازه دهید؛ او نه تنها خودش و نقش‌های مضاعفش را از غرق شدن نجات می­‌دهد که گلیم درسش را هم از آب بیرون می­‌کشد. پس لطفا نگاه تحقیرآمیزتان را مثل پُتک بر سر این غریق نکوبید!!!

او را با دستِ مهرتان کمک کنید تا زودتر با فشار نقش‌­ها و اجتماع نقیض‌ها کنار بیاید.

***روز دانشجو مبارک***